Ścianki szczelne, zwane również ściankami wodoszczelnymi, to konstrukcje stosowane w budownictwie, które mają za zadanie zapewnienie szczelności obiektów budowlanych oraz ochronę przed przenikaniem wody. W zależności od potrzeb inwestora i warunków geotechnicznych stosuje się różne rodzaje ścianek szczelnych, m.in. ścianki berlińskie i ścianki Larsena. W artykule porównamy te dwa typy konstrukcji oraz omówimy czynniki wpływające na ich wybór.
Ścianki berlińskie
Ścianki berlińskie to konstrukcje stosowane głównie w budownictwie miejskim, zwłaszcza tam, gdzie jest konieczność utrzymania ciągłości zabudowy oraz wytrzymałości starych fundamentów sąsiednich budynków. Zastosowanie ścianek berlińskich pozwala na osiągnięcie głębokości dużo większej niż w przypadku standardowych rozwiązań odciążających.
Budowa ścianek berlińskich polega na wbijaniu pali stalowych lub żelbetowych pomiędzy istniejące fundamenty sąsiednich budynków. Następnie do pali przytwierdza się krótkie słupy nośne, które utrzymują płytę żelbetową. Ta kolejność pozwala zachować ciągłość zabudowy oraz zapewnia stabilność konstrukcji. Ścianki berlińskie są stosowane przede wszystkim w budownictwie podziemnym, na przykład przy tworzeniu podziemnych parkingów, tuneli czy stacji metra.
Ścianki Larsena
Ścianki Larsena to konstrukcje składające się z profilowanych blach stalowych, które są wbijane w ziemię w celu utworzenia szczelnej bariery. Blachy te są wzmacniane specjalnymi żebrami, co pozwala na osiągnięcie dużej wytrzymałości i sztywności konstrukcji.
Budowa ścianek Larsena polega na wbijaniu profilowanych blach w ziemię, a następnie łączeniu ich za pomocą zamków mechanicznych lub spawania. W ten sposób uzyskuje się szczelną barierę ochronną, która zapobiega przenikaniu wody do wnętrza konstrukcji. Ścianki Larsena są stosowane głównie w budownictwie hydrotechnicznym, na przykład przy budowie tam, zbiorników retencyjnych czy też falochronów.